Dit was niet mijn gewoonlijke manier om een Spirit Walk te doen. Stevig de pas er in houdend, diep inademend en de geuren van de Puszta in winter outfit op me in laten werken, had toch het effect dat ik in deze droomtoestand geraakte …
Mijn blik verliet slechts enkele malen het gebied ongeveer 2 meter voor mijn voeten. Ik was gecentreerd in dit spel tussen de natuur om me heen en mijn lichaamssensaties waarbij mijn gedachten resoneerden met mijn gevoel, gevoed door indrukken van de natuur om me heen.
Plotseling hield ik aan. Mijn blik viel op een plek waar jaren geleden een enorme boom omgezaagd was. Aan de diameter van de stam te oordelen, moet het een dikke, sterke, hoge boom zijn geweest. Toch zag ik dat het overgebleven hout vermolmd en broos was. Ik pakte een groot gedeelte op dat door het verval enigzins opzij gezakt was. Het was poreus en lichter dan de omvang deed vermoeden en. Ik zag aan de sporen van ongedierte die er mogelijk de oorzaak van waren geweest dat de boom omgezaagd moest worden.
Een sensatie van diep verdriet en machteloosheid overspoelde me voor een kort moment. Dit beeld van verval van iets machtigs weerspiegelde het patroon van de zorgen in mijn hoofd. De holografische samenhang van het Universum … Waar is die ‘bug’ die mij, ons hindert in onze plannen en projecten?
Welke innerlijke blokkades had ik voor mezelf opgeworpen om te verhinderen dat onze plannen en projecten een mooie, impossante bijdrage op deze wereld konden worden?
Schaakmat … heen en weer stuitende gedachten en gevoelens. Af en toe stond ik stil omdat een impuls vanuit de natuur zijn zachte bijdrage wilde doen … maar ik zat gevangen …
Tot ik bij die prachtige, koninklijke populier aan kwam die als het ware vanuit de verte, over de landerijen al naar me leek te zwaaien. We hadden een keer geprobeerd om z’n stam te omvatten. Het had minstens 5 personen met uitgestrekte armen en nauwelijks rakende vingers nodig om deze reus te omarmen. Ik liet me tegen de ruige stam zakken in één van de bastige plooien. Zijn omarming was heel eenvoudig. Ik voelde me heel klein worden in vergelijk met deze imposante verschijning. De zachte bries boven in zijn kruin lieten de winterse dorre takken tegen elkaar tikken. Over mij heen gleden dansende zonnevlekken.
Opeens was ik in gedachten op school, in de verlaten klas. De anderen waren naar het gymlokaal. Ik mocht blijven omdat ik bronchites had. Mijn hoofd leunde op mijn gevouwen armen en ik voelde diezelfde zonnestralen op me die door struiken en gebladerte voor het schoolraam bereikten in hun spel met de wind.
Ik weet niet hoe lang ik daar heb gezeten. Ik moest weer naar huis. De zon was al achter de horizon verdwenen. Ik dacht kort aan alle taakjes die op me wachtten thuis.
Ik kwam weer keihard terug in de realiteit van mijn zorgen. ‘Loslaten en vertrouwen’ leken de mentale producten van mijn tocht te zijn. Dat klinkt erg afgezaagd … helemaal in verhouding tot mijn wandeling van vandaag.
Galactic Nomad 